Οι κοινωνικο-πολιτικές καταστάσεις καθημερινά οξύνονται όλο και περισσότερο. Με υπερόπλο την οικονομία το διεθνές κεφάλαιο επιτίθεται στους εργαζόμενους. Επικεφαλής και χειριστές του όπλου είναι το χρηματιστηριακό κεφάλαιο και οι Τράπεζες. Απέναντι σ’ αυτή την επίθεση οι εργαζόμενοι ασύνταχτοι είναι αλήθεια προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της Τετάρτης και Πέμπτης απέδειξαν του λόγου το αληθές. Πως όμως θα ‘πρεπε να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι; Να περιφρουρήσουν τη βουλή οι μεν; (δεν είναι λογική η περιφρούρηση της βουλής) …να επιτεθούν με πέτρες και μάρμαρα οι δε; (και δε συμπεριλαμβάνω στους αριστερούς τους μαύρους καταπέλτες μαρμάρων) ….να αλληλοσυμπλακούν μεταξύ τους; Ποιος είναι ο κερδισμένος από αυτού του τύπου, τη συγκρουσιακή λογική; Η συζήτηση σε όλα τα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο δείχνει ότι δε βοηθάει κανέναν παρά μόνο τη κυβέρνηση. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να σταματήσει τώρα. Τουλάχιστον από μας.
Οι πανθομολογούμενες παθογένειες του κομματιού εκείνου του πολιτικού σκηνικού δηλαδή της αριστεράς έφεραν σε αδιέξοδο, για ώρες, την γενικευμένη αγανάκτηση του κόσμου. Η αριστερά δεν είχε κανένα σχέδιο για να οδηγηθεί η οργή του κόσμου σε μια μορφή. Ωραία τα λόγια περί σοσιαλισμού, περί αυτοδιάθεσης και λαού χωρίς αφεντικά, περί αντιμετώπισης του χρέους με ή χωρίς διαγραφή, αλλά στο δια ταύτα; Υπάρχει σχέδιο; Κάποιοι θεωρούν ότι το κόμμα ξερει…Κατά τη γνώμη μου στα χρόνια που προηγήθηκαν δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις του σημερινού αδιεξόδου.
Συνδικάτα διασπασμένα, συνδικαλιστικές ηγεσίες και συνδικαλιστές χωμένες έως το λαιμό στο κρατικό μηχανισμό να διαχειρίζονται κονδύλια, διαφορετικές συγκεντρώσεις, διαχωριστικές ιδεοληπτικές γραμμές, οι καχυποψίες ένθεν κι ένθεν κατακερμάτισαν το λαϊκό σώμα το οποίο όταν βρέθηκε στην ανάγκη να αντεπιτεθεί δε γνώριζε τον τρόπο πώς να δράσει ενιαία. Και δε θεωρώ αντεπίθεση την επίθεση με μολότωφ και μάρμαρα κι ας με συγχωρέσουν όλοι όσοι συντάσσονται μ’ αυτή την ολοκληρωτική άποψη. Η αριστερά στο σύνολό της έβαλε διαχωριστικές γραμμές κι όταν ήρθε η ώρα υπερασπίστηκε ιδεοληπτικά τις θέσεις της. Προέβαλλε τις κόκκινες γραμμές ως θέσφατο, έχοντας το κάθε κομμάτι της περιχαρακωθεί γύρω από το δικό της σχέδιο.
Τι πρέπει να γίνει;
Περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ενότητα της αριστεράς είναι αναγκαία. Θα ανταποκριθούν τα πολύχρωμα τμήματά της; Δεν είμαι βέβαιος… απλά ελπίζω. Ελπίζω στο μίνιμουμ συνεννόησης, η οποία θα έφτανε για το καθορισμό ενός σχεδίου τουλάχιστον για την προηγούμενη 48ωρη απεργία. Ελπίζω ότι οι δύσκολες καταστάσεις θα δημιουργήσουν το τραπέζι συνεννόησης. Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρχει σχέδιο για την επόμενη κινητοποίηση ή κινητοποιήσεις.
Ο απλός κόσμος περιμένει σύμπασα την αριστερά να σταθεί πλάι του. Να αποτελέσει την εναλλακτική λύση. Δεν τον ενδιαφέρουν οι κόκκινες διαχωριστικές γραμμές. Αναμένουν το σχέδιο. Θέλουν να συμμετάσχουν στην εφαρμογή του σχεδίου. Ας ξεκινήσει λοιπόν με το διάλογο. Δε φτάνει το ντου(συμφωνώ με το Μεντρέκα του ΚΚΕ) για να επαναφέρουμε τη δημοκρατία. Αλλά η δημοκρατία φτάνει για να χτίσουμε ένα καλύτερο κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου