Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι γεια σας.
Η εκδήλωση αυτή, διεξάγεται μέσα σε μια συγκυρία πρωτοφανούς κοινωνικής αναστάτωσης.
Η χώρα βρίσκεται σε πρωτοφανή κρίση, η κοινωνία βρίσκεται σε αδιέξοδο, τα όρια της οικονομικής αλλά και βιολογικής αντοχής εξαντλούνται για χιλιάδες συμπολίτες μας, αλλά η κυβέρνηση που πήρε τη λαϊκή εντολή πριν από δύο χρόνια, υποσχόμενη σοσιαλισμό, αρνείται να εγκαταλείψει την εφαρμογή της βαρβαρότητας, στο όνομα του εθνικού καθήκοντος.
Αρνείται να εγκαταλείψει κι ας παραδέχεται δημοσίως ότι εκχωρεί μέρος της εθνικής κυριαρχίας και εγώ θα προσέθετα και καταρρακώνοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας.
Δεν υπάρχει προηγούμενο, πιο κυνικής ομολογίας, από αυτή που εκστόμισε ο πρωθυπουργός ενώπιον των Γερμανών βιομήχανων, ότι δεν τον απασχολεί αν ο κόσμος είναι μαζί του, αν οι έλληνες πολίτες υποστηρίζουν η όχι την πολιτική του.
Είναι ωμό και κυνικό, αλλά επίσης και πρωτοφανές, να λέει δημόσια ένας πρωθυπουργός ότι λειτουργεί ενάντια στην λαϊκή βούληση.
Δεν είναι όμως ανεξήγητο.
Ο πρωθυπουργός ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου ή όπως αποδεικνύεται την εργολαβία κατεδάφισης γνωρίζοντας ότι η χώρα και ο λαός της θα μετατραπούν σε ένα πειραματόζωο.
Γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα θα είναι η πρώτη ανεπτυγμένη χώρα, στο πυρήνα μάλιστα της ευρωζώνης, όπου θα εφαρμοστούν οι συνταγές του σοκ, οι σκληρές νεοφιλελεύθερες συνταγές του ΔΝΤ.
Και αυτές οι πολιτικές δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, στο σύστημα διακυβέρνησης, στο πλαίσιο των θεσμών.
Δεν μπορούν να υλοποιηθούν δίχως διασπορά φόβου, τρομοκρατίας και καταστολής και άρα δίχως άρση των και συνταγματικά κατοχυρωμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Δίχως περιφρόνηση της ίδιας της δημοκρατίας.
Ενδεχομένως σε άλλες εποχές, ή ακόμη και σήμερα αλλά σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, ένα τέτοιο πείραμα, να μην μπορούσε να πραγματοποιηθεί και δίχως την ολοκληρωτική, τη τυπική κατάλυση της δημοκρατίας.
Αλλά αυτά δε γίνονται σε μια χώρα της ευρωζώνης, το 2011.
Αυτό που γίνεται, όμως, είναι η δημοκρατία να αποτελεί επί της ουσίας, πρώτο μεγάλο θύμα της τρόικας και του μνημονίου
Θυμηθείτε πως ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια, με τη ψήφιση του μνημονίου πριν από ενάμισι χρόνο, στο κοινοβούλιο.
Ψηφίστηκε, συνοδευόμενο από μια σειρά κοινοβουλευτικών αλλά και Συνταγματικών πραξικοπημάτων.
Ακολούθησαν, βέβαια, δεκάδες άλλα.
Όλα στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας και της απειλής της χρεοκοπίας, που μας οδηγεί σε κατάσταση έκτακτη ανάγκης.
Και εν ονόματι αυτής της έκτακτης ανάγκης, παραβιάζονται συστηματικά στο κοινοβούλιο κανονισμοί και διαδικασίες, προκειμένου να ληφθούν με τον πιο εκβιαστικό τρόπο οι απαιτούμενες νομιμοποιητικές αποφάσεις.
Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, ο πρωθυπουργός κρύβεται από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο, και νομοσχέδια που ανατρέπουν κοινωνικά δικαιώματα εκατό χρόνων ψηφίζονται μέσα σε λίγες μέρες.
Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, μια κυβέρνηση που πλέον δεν διαθέτει το παραμικρό έρεισμα, εκχωρεί το σύνολο του δημόσιου πλούτου και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με όρους αποικιοκρατίας.
Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης κυβερνητικοί παράγοντες και τεχνοκράτες απαιτούν να σωπάσει η κοινωνία, γιατί τώρα μιλά η οικονομία. Και η οικονομία απαιτεί κατάργηση του κοινωνικού συμβολαίου και ολοκληρωτική κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους.
Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, επιτελεία συσκέπτονται και αναζητούν τρόπους για το πώς θα εξακολουθήσει να κυβερνάται ο τόπος από μια κυβέρνηση που δεν έχει δημοκρατική νομιμοποίηση.
Είτε αυτή είναι κυβέρνηση συνεργασίας των δυνάμεων του Μνημονίου, είτε κυβέρνηση τεχνοκρατών είτε ότι άλλο μπορέσουν να σκεφτούν, προκειμένου να αποφύγουν τις εκλογές.
Και βέβαια, εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, χιλιάδες δακρυγόνα ρίχνονται εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών. Και φωτορεπόρτερ δέρνονται, όχι από υπερβάλλοντα ζήλο, αλλά για να μην τραβάνε φωτογραφίες από αυτά που συμβαίνουν στους δρόμους κατά την διάρκεια των τελευταίων μαζικών κινητοποιήσεων.
Και το οξύμωρο είναι ότι εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης για την αποφυγή της χρεοκοπίας αποφασίζουν μέτρα που μας βυθίζουν ολοένα και πιο βαθιά στη χρεοκοπία κάνοντας πραγματικά έκτακτη της ανάγκη.
Και η έκτακτη ανάγκη σήμερα είναι να σταματήσουμε αυτή τη περιδίνηση θανάτου για την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία.
Να βάλουμε τέλος σε αυτό το πείραμα του σοκ και να βγάλουμε τη δημοκρατία από το απόσπασμα.
Η λογική της έκτακτης ανάγκης είναι επικίνδυνη.
Γιατί η εξουσία, μπροστά στην ανάγκη να υπερασπιστεί τον εαυτό της και τους συσχετισμούς δύναμης, εύκολα χάνει τα όρια.
Και σήμερα βρισκόμαστε σε μια φάση κατάρρευσης, πτώσης ενός καθεστώτος εξουσίας.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στη κυβέρνηση Παπανδρέου, αναφέρομαι στο καθεστώς της μεταπολιτευτικής δομής της εξουσίας στη χώρα.
Που βασίστηκε στη διαπλοκή της πολιτικής με τη οικονομική και μιντιακή εξουσία.
Καταρρέει το καθεστώς, δυστυχώς όμως μαζί του καταρρέει και η χώρα.
Και όπως κάθε καθεστώς που καταρρέει γίνεται ωμό, κυνικό και επικίνδυνο.
Τρέχει να σώσει και να αρπάξει ότι μπορεί, από οικονομικές συμφωνίες που ξεδιάντροπα υπογράφονται ανάμεσα στην εγχώρια διαπλοκή και τη ξένη επενδυτική τοκογλυφία, με αντικείμενο εκποίησης το δημόσιο πλούτο, μέχρι τον τριπλασιασμό και την άρον άρον εκταμίευση των απόρρητων κονδυλίων των υπουργιών.
Και την ίδια στιγμή γίνεται και ολοένα πιο επιθετικό και επικίνδυνο.
ΟΙ πρώτες δημιουργικές ιδέες για αναστολή άρθρων του Συντάγματος, ακούστηκαν ήδη, και μάλιστα σε υποτιθέμενα έγκριτα έντυπα, από έγκριτους δημοσιογράφους και διαμορφωτές γνώμης.
Και όσο η εξουσία ξεσκεπάζεται, απομονώνεται και χάνει τη δημοκρατική της νομιμοποίηση, τόσο τέτοιες ιδέες της μπαίνουν βαθύτερα στο κεφάλι.
Απέναντι σε αυτό τον κίνδυνο, η κοινωνία έχει έναν και μοναδικό τρόπο να αμυνθεί. Με τους μαζικούς κοινωνικούς αγώνες. Αγώνες αντίστασης και αξιοπρέπειας, αλλά το πιο σημαντικό, αγώνες για να ανοίξει ο εναλλακτικός δρόμος.
Εμείς από την πλευρά μας επιμένουμε. Διέξοδος υπάρχει. Και η διέξοδος δεν είναι ζήτημα μιας διαφορετικής διαχείρισης των σημερινών οικονομικών προβλημάτων.
Η διέξοδος είναι πρώτα από όλα πολιτική. Είναι η ανάγκη να χειραφετηθεί η κοινωνία από τον νεοφιλελευθερισμό.
Η άμεση ανάγκη μιας πολιτικής διεξόδου, βάζει ως πρώτιστο καθήκον μπροστά μας το ζήτημα της υπεράσπισης της δημοκρατίας.
Η δική μας αριστερά δεν κατανοεί την δημοκρατία μόνο ως σύνολο θεσμών, ή ως ελευθερία πολιτικής έκφρασης.
Αυτά είναι προφανώς δεδομένα. Αλλά για εμάς η δημοκρατία είναι κάτι παραπάνω.
Είναι η ενεργή και συνειδητή παρέμβαση των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο. Είναι η δυνατότητα των πολλών να αντιστέκονται στους συσχετισμούς δύναμης και να υπερασπίζονται ένα δικαιότερο κοινωνικό σύστημα.
Φανταστείτε τι δυναμική μπορεί να έχει η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο.
Θυμηθείτε τον Ιούνη, που ακόμη και η απειλή της πέμπτης δόσης απεσύρθη όσο ο κόσμος στις πλατείες ανάγκαζε τον πρωθυπουργό σε παραίτηση.
Και φανταστείτε πόσο μεγαλύτερες δυνατότητες θα είχε η χώρα, αν είχε μια κυβέρνηση που αντί να εκτελεί ρόλο κομιστή των επιχειρημάτων και των εκβιασμών των δανειστών προς τον ελληνικό λαό, έπραττε το αντίθετο αξιοποιώντας το όπλο της δημοκρατικής έκφρασης του λαού μας.
Το να φύγει, λοιπόν, η σημερινή κυβέρνηση και να πάμε σε εκλογές, είναι ένα αυτονόητο αίτημα δημοκρατίας.
Υπέκλεψαν την εντολή του ελληνικού λαού, άλλα υποσχέθηκαν για να εκλεγούν, και άλλα κάνουν από την στιγμή που τη πήραν στα χέρια τους. Είναι υποχρεωμένοι να τη γυρίσουν πίσω.
Αλλά το ζήτημα της δημοκρατίας δεν εξαντλείται στην διενέργεια εκλογών.
Σήμερα, με την τρομακτική κρίση σε διεθνές επίπεδο, έχει ανοίξει η συζήτηση για το ποιός θα έχει τον έλεγχο πάνω στις κοινωνίες.
Αν τους κανόνες θα τους βάζουν οι αγορές, ή αν θα τους διαμορφώνει η πολιτική βούληση των ανθρώπων.
Αυτό είναι ένα ερώτημα που μας βάζει μπροστά σε κρίσιμα διλλήματα και σε κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις.
Το αν οι χρηματαγορές θα φορολογούνται είναι καθαρά πολιτική απόφαση.
Το αν οι τράπεζες θα λειτουργούν με κερδοσκοπικά κριτήρια ή αν θα βρίσκονται υπό κοινωνικό έλεγχο, είναι πολιτική απόφαση.
Το αν θα υπάρχει αναδιανομή του πλούτου και προστασία των κοινωνικών και περιβαλλοντικών αγαθών, είναι πολιτική απόφαση.
Το αν ο αναπτυξιακός σχεδιασμός θα γίνεται με κριτήριο τα κέρδη οικονομικών κολοσσών και μεγαλομετόχων, ή με κριτήριο το κοινωνικό όφελος, είναι πολιτική απόφαση.
Αυτές οι κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις, δε χρειάζονται μόνο τόλμη και πολιτική βούληση, χρειάζονται κι άλλους συσχετισμούς δύναμης.
Γι αυτό λοιπόν σήμερα, αισθανόμαστε την ανάγκη ξανά να μιλήσουμε για την υπεράσπιση της δημοκρατίας.
Γιατί η δημοκρατία είναι το όπλο που διαθέτουν οι πολλοί απέναντι στους λίγους, οι αδύναμοι απέναντι στους ισχυρούς.
Η δημοκρατία είναι το εργαλείο με το οποίο οι πλατειές κοινωνικές συμμαχίες μπορούν να αμφισβητήσουν τους συσχετισμούς δύναμης και να κάνουν τα μεγάλα πολιτικά βήματα, που προ ολίγου περιγράψαμε.
Αυτός είναι και ο λόγος που εξ αρχής αναφερθήκαμε σε μια δημοκρατία, στενά συνδεδεμένη με τα κοινωνικά κινήματα, την πολιτική και κοινωνική συνείδηση, την ευρύτερη δυνατή ενότητα δυνάμεων.
Είναι η δημοκρατία που υπερασπίζονται σήμερα οι εξεγερμένοι όλου του κόσμου, από την Νέα Υόρκη και τις άλλες αμερικανικές πόλεις, μέχρι τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τις Αραβικές πλατείες.
Είναι η δημοκρατία που παίρνει νέο περιεχόμενο μέσα από τα κινήματα των αγανακτισμένων, στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο.
Είναι η δημοκρατία που κατοχυρώνει και διευρύνει τα κοινωνικά δικαιώματα, απέναντι στην απληστία του κεφαλαίου και του κέρδους.
ΟΙ πολιορκητές της Γουόλ Στριτ έχουν ένα σύνθημα. «Είμαστε το 99%».
Σε δύο λέξεις και έναν αριθμό συμπυκνώνεται η στρατηγική για την χειραφέτηση των κοινωνιών από το κεφάλαιο. Μια βαθειά δημοκρατική στρατηγική.
Αυτό ακριβώς, νομίζω ότι χρειαζόμαστε σήμερα και στη χώρα μας που απειλείται να ζήσει τα δραματικότερα χρόνια της νεότερης ιστορίας της, μετά τη κατοχή και τον εμφύλιο.
Απέναντι σε ένα σύστημα που ευχαρίστως θα ξεφορτωνόταν, αν μπορούσε και τυπικά, τη δημοκρατία για να διατηρήσει τα κέρδη του, εμείς να αντιπαρατάξουμε την ευρύτατη δυνατή πολιτική και κοινωνική συσπείρωση δυνάμεων.
Έναν μεγάλο συνασπισμό, με στόχο μια νέα πλειοψηφία που θα αναλάβει την έξοδο από τη κρίση με όρους κοινωνικής προστασίας και όχι διάλυσης.
Μιας νέας πλειοψηφίας που θα διεκδικήσει ακόμα και την εξουσία όχι όμως εξ ονόματι του λαού αλλά προκειμένου να την επιστρέψει εκεί από όπου πηγάζει, δηλαδή στον ίδιο το λαό.
Cine Κεραμεικός, 14/10/11
